Bill Roseman Trio (US) Blues, Soul & Rock 'n Roll Pallieter Café Herselt (12-09-2019) reporter & photo credits: Freddie info club: Pallieter Café info band: Bill Roseman © Rootsville 2019

"Bill Roseman" groeide op in het gebied van South Jersey in de buurt van Philly en zijn focus voor muziek lag bij met het luisteren naar Rock, Soul en Jazz. Op 13-jarige leeftijd pakte hij een gitaar, geïnspireerd door elektrische bluesmannen als Albert Collins en Buddy Guy, en begon hij wat bluesgitaar te leren, als zijn belangrijkste vorm van expressie.

Toen hij in de jaren 90 in Europa aankwam, hielp Bill bij het vormen van de Medford Slim Band, die destijds veel succes had met het uitbrengen van een paar cd's en het spelen van het festivalcircuits. In deze periode werkte hij ook bij het Calvin Owens Blues Orchestra en werkte hij in de sologroep van Luke Walter Jr. Zowel Frankrijk als België zijn al jaren vertrouwd terrein voor Bill Roseman en bracht hij zo nog recent zijn album "Outskirts" op de markt.

Naast gitarist Bill Roseman bestaat zijn trio nog uit Philippe D’hautcourt (bass) en Marcus Meymare (drums), deze laatste kennen we uiteraard ook als batteur bij "Alain Pire Expierence" die we recent nog zagen op Gevarenwinkel. Rond 09.15PM worden de versterkers dan opengedraaid en beginnen we er aan met het instrumentale "Sen-Sa-Redory", eentje dat we ook terugvinden op zijn nieuwste album "Outskirts". Op de vraag of we hielden van blues, soul & rock 'n Roll hoefden we niet eens te antwoorden want we kregen het allemaal. Van shuffles over soul en funk tot boogie.

Ondertussen waren naast ons als "drie heilige zorgvuldigheid" hier in "Pallieter Café" ook nog collega's van dit "Bill Roseman Trio" de kroeg komen te bevolken en zo herkenden we ook "Paul Shorty" die in het verleden de frontman van "Blues Karloff" kwam te vervangen na diens heengaan. Rockers onder elkaar maar toch bleek de blues van Bill Roseman best te smaken. Wel een apparte speelstijl waarop het leek of er wel een paar "frets" op zijn "guitar neck" waren verdwenen. Wat hij ook fijn kwam te verdoezelen waren de lyrics die niet altijd overeenstemden met het origineel. Of was het gewoon Bill's way?

Het mixen van blues, soul en rock 'n roll en de manier waarop deden me terugdenken aan Buddy 'Bugs' Henderson (1943-2012). Die rocker is ondertussen ook al enkele jaren van de aardkloot verdwenen en hoeft zich dus geen zorgen meer te maken hoe we door de hedendaagse politici worden bestolen, 'cause times they are changing. Ook bij Bugs was een optreden steeds een rollercoaster van stijlen en zo komen we terug bij Bill Roseman en zijn kompanen.

Alsof Bill in de huid kroop van Stax huisgitarist en lid van "The MG's", Mr. Steve Cropper kregen we zo een onvervalst Stax oldie met Otis Redding's "Can't Turn You Loose", dit verweven met een bruggetje richting "Tequila" waardoor we kwamen te belanden in de sixties. Uiteraard volgde er ook de nodige "PR" voor het nieuwe album maar daar had de door "Duvel" geïnfecteerde madam achteraan in het etablissement dan weer geen oren naar. Dan maar the hard way moet Bill gedacht hebben met nummers als "Checked Out" en "Good Thing". Even een ommetje naar Jimi Hendrix maar met "The Wind Cries Mary" waren we toch een heel eind weg van diens "Experience". De Marcus had ondertussen meer dan zijn werk en zo schudde hij met James Brown's "I Got You, I Feel Good" nog een indrukwekkende solo uit zijn mouw.

Ook het tweede gedeelte werd een grasduinen in het heden en het verleden. Zo kregen we zelfs nog "Mystery Train" van Junior Parker en kroop Bill zo in de huid van "The King". Nog een stukje onvervalste funky soul met "Sexmachine" en kwamen we zo uit bij het statement "All Night Boogie". Elvis has left the building, Suzy has arrived...